‘Ja, wat kun je eraan doen?’, is de eerste wat laconieke reactie van Edward Gal als we hem spreken, waarna hij verdere tekst en uitleg geeft over de dramatische uitsluiting op het EK: ‘Undercover werd gewoon veel te heet. Hij vond het al eng toen hij op het laatst alleen was op het losrijterrein en toen de mensen bij binnenkomst nog applaudisseerden voor Hans Peter werd het er niet beter op. Het voelde alsof hij zich op ging blazen. Zijn achterbenen gingen nog hoger dan normaal en toen hij niet stilstond bij het halthouden wist ik al genoeg. Dan wordt vervolgens ook zijn aanleuning er niet beter op, met dit nu als gevolg. Ik denk wel dat dit alles komt door de prijsuitreiking. Hij was hier alle dagen ontspannen in het stadion, maar daar is hij gek gemaakt. Ik vind dat wel jammer. We hebben in het voortraject gevraagd of we reservepaarden voor de prijsuitreiking mee konden nemen. Het mocht niet van de organisatie, maar later bleken we kort voor de wedstrijd alsnog per team één ander paard te mogen inzetten bij de prijsuitreiking. Dat was echter te laat voor ons. Hoe het precies zat moet je eigenlijk even aan Wim vragen.’
Zeker vieren
Naast de uitsluiting was de aanloop voor Gal geen walk in the park. Het virus dat rondwaarde binnen Team Glock trof ook hem. ‘Ik heb vanmiddag even een infuus gehad en dat hielp me er goed bovenop. Ik was uiteindelijk alleen wat slap. Dat vond ik nog niet zo erg. Dat Undercover zo heet werd, is vervelender, zeker nadat hij zo’n goede Grand Prix had gelopen.’
Naast teleurstelling was er ook ruimte voor blijdschap. Partner Hans Peter behaalde immers brons. Gal: ‘Echt heel leuk voor hem. Hij heeft goed gereden en verdient die bronzen medaille. Dit gaat zeker gevierd worden, maar niet nu. Dat komt niet vanwege mij, maar omdat we ons nou eenmaal niet zo voelen dat we zeggen ‘we nemen er eentje’. Dit soort dingen moeten juist gevierd worden. Het is Hans Peter zijn eerste medaille. Daar ga ik geen spelbreker in zijn.’
Andere opzet prijsuitreiking
Met bovenstaande verklaring van Gal in het achterhoofd, besluiten we het nog even na te vragen bij bondscoach Wim Ernes. Hij zegt het volgende over de situatie met het reservepaard: ‘We mochten in eerste instantie geen paard wisselen voor de prijsuitreiking. Daar is twee weken terug al naar gevraagd bij de organisatie, maar dat mocht niet. Nu ging ik hierover tijdens de lunch voor de Grand Prix in gesprek met de technical delegate, Maja Stukelj. Zij ging er mee akkoord dat ieder team één reservepaard mocht inzetten voor de prijsuitreiking. Waarom ze dat deed weet ik niet, dat zou je haar moeten vragen. Ik heb vervolgens dit aan de jongens doorgegeven en gezegd dat Edward de eerste keus had om een ander paard voor de prijsuitreiking in te zetten, gevolgd door Hans Peter, Diederik en Patrick. Ik zei: vechten jullie dit maar onderling uit. Hans Peter bleek alvast een paard te kunnen krijgen van familie die hier in de buurt zit. Doordat dit echter zo’n papieren rompslomp met zich meebracht, hebben we er op het laatste moment van afgezien. Of ik vind dat wat vandaag gebeurde te maken heeft met die prijsuitreiking? Ik denk het wel ja. Ik wil het echter niet als excuus aanvoeren voor de uitsluiting, maar vind wel dat we eens moeten kijken naar een andere opzet van de prijsuitreiking. Zeker in het kader van paardenwelzijn. De een heeft er meer last van dan de ander, maar we doen de paarden er gewoon geen plezier mee. Misschien is een ereronde in een koets een optie. Hoe dan ook moeten we daar eens naar kijken.’
Bron: Hoefslag